Ocieplać czy nieocieplać

Docieplenie ścian metodą lekką - mokrą
autorem artykułu jest Artur Lewtak
Metoda lekka - mokra znana jest w Polsce od ponad dwudziestu lat, lecz stan większości najstarszych realizacji, ze względu na brak materiałów odpowiedniej jakości, oraz kiepskiej jakości robót budowlanych pozostawia wiele do życzenia.
W latach 80 ubiegłego wieku stosowano głównie metodę lekką-suchą używając blachy trapezowej mocowanej do ściany za pośrednictwem drewnianego, bądź stalowego rusztu na okładzinę elewacyjną.Ściany docieplone w ten sposób miały dobre właściwości cieplne, lecz bardzo niską estetykę.

Obecnie podstawową metodą docieplania budynków jest metoda lekka-mokra. Inwestorzy mają dziś do wyboru całą gamę systemów dociepleń, oraz więcej fachowych ekip dociepleniowych niż kilkanaści lat temu.
Technologia lekka-mokra
Sposób wykonania docieplenia ścian metodą lekką mokrą, opisany jest szczegółowo w Instrukcji ITB 334/96-Ocieplanie ścian zewnętrznych budynków metodą "lekką"
Szczegóły dotyczące stosowania poszczególnych systemów, dostarczane są przez konkretnych producentów.
Materiały stosowane w technologii lekkiej mokrej
Materiałem najczęściej stosowanym jako izolacja cieplna jest styropian o gramaurze co najmniej 15 kg/m3, samogasnący (oznaczony symbolem FS), sezonowany przez co najmniej 8 tygodni od momentu wyprodukowania. Płyty styropianowe powinny mieć strukturę jednolitą, zwartą, bez załamań.
Jako warstwę zbrojną stosuje się siatki z włókna szklanego, które powiny się charakteryzować trwałym splotem i dzięki kąpieli poliuretanowej odpornością na alkalia.
Siatki dostarczane są w rolkach o szerokości 1 metra i długości 50 metrów.
Zaprawa klejowa
Najczęściej jest to sucha zaprawa mineralna, która powinna być mrozo- i wodoodporna, wytrzymała w zakresie temperatur od -20 do +60 stopni celsjusza.

Zaprawa powinna być dopuszczona do stosowania aprobatą Instytutu Techniki Budowlanej.
Stosuje się ją do klejenia płyt styropianowych i układania siatki z włókna szklanego.
Wyprawy tynkarskie
W przypadku wypraw silikatowych i akrylowych najczęściej jest to gotowa kompozycja lub zestaw komponentu suchego i ciekłego, do zmieszania w odpowiednich proporcjach.
W przypadku tynków mineralnych i żywicznych, tynk dostarczany jest w postaci suchej mieszanki do zarobienia z wodą w określonych proporcjach.
Zależnie od wymagań można uzyskać różne faktury, zarówno poprzez dobór wielkości wypełniacza, jak i sposób nakładania i zacierania.
Kolejność prowadzenia robót
- Prace przygotowaecze powierzchni ścian
- Przygotowanie zaprawy klejowej
- Przyklejenie do powierzchni ścian płyt styropianowych
- Mocowanie styropianu za pomocą kołków z tworzywa sztucznego
- Wyrównanie powierzchni styropianu za pomocą gruboziarnistego papieru ściernego

- Naniesienie warstwy zaprawy klejowej na powierzchnię styropianu
- Ułożenie siatki zbrojnej z włókna szklanego (wciśnięcie siatki w klej za pomocą metalowej pacy)
- Uzupełnienie i wyrównanie warstwy klejowej skrywającej siatkę
- Ułożenie drugiej warstwy siatki w miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne (ściana parteru, pas przy cokole, narożach i uskokach)
- Wykonanie zewnętrznej warstwy tynku po uprzednim zagruntowaniu podłoża właściwym preparatem
Do prac przygotowawczych należy: zmontowanie rusztowań, usunięcie starych obróbek blacharskich, oczyszczenie i naprawa powierzchni ścian.

Podłoże powinno być równe i nośne, wszystkie słabe fragmenty powinny zostać skute, a ubytki uzupełnione za pomocą zaprawy.
Resztki starych powłok malarskich należy zmyć pod ciśnieniem, lub zeskrobać. Podłoże słabe i pylące należy zagruntować odpowiednim preparatem.

Zaprawę klejową nakładamy na płytę styropianową pasmem po obwodzie i 6-8 miejscach wewnątrz. Płyty styropianowe należy układać "na styk", nie dopuszczelne są szczeliny między płytami większe niż 2 mm (w razie ich wystąpienia uzupełnić pskami styropianu, lub pianką poliuretanową). Wszystkie wystające krawędzie i nierówności pły należy wyrównać papierem ściernym. Płyty styropianowe dodatkowo mocujemy do podłoża za pomocą kołków plastikowych w ilości 6 szt/m2.
Podczas klejenia siatki zbrojnej najpierw nakładamy warstwę zaprawy, a następnie wtapiamy w nią siatkę przy pomocy stalowej pacy, następnie wyrównujemy warstwą kleju, aby siatka była całkowicie niewidoczna.

Grubość warstwy klejącej powinna wynosić nie mniej niż 3 mm i nie więcej niż 6mm.
Siatka musi być równomiernie napięta, bez sfałdowań. Sąsiednie pasy powinny być klejone na 10 cm zakład w pionie i w poziomie.

Do wykonania wyprawy elewacyjnej należy przystąpić nie wcześniej niż po dwóch dniach od zakończenia robót związanych z klejeniem siatki zbrojnej.

--
HYDROPEN Budownictwo
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl